අපි මේ වගේ රටකට ආවාට හිඟන්නෝ නොවේ...

ආනේ....... ඔන්න මම අළුත් රෑකියාවට ගියාටත් වඩා ඉක්මනට ගෙදර ආවා.ඔව් යාළුවනේ ඒ රෑකියාව මට නැති උනා.. එහෙම කිව්වාම ඔයාලා බලයි මේ මොන මෝඩියෙක්ද කියලා. නෑ ඒ රෑකියාව මම කියලා නැති කරගත්තා.. දැන් නම් ඔයාටල තවත් අපබ්‍රංශ වගේ නේද.. ? හරි හරි කෙලින්ම කියන්නම්කෝ.. එතන මනුස්සයෙක්ට නම් වැඩ කරන්න පුළුවන් තැනක් නෙමේ.. ඔයාලා කොයි කවුරුත් දන්නවනේ මේ වගේ රටක අපි වගේ පිටරැටියන්ට පුටු වල හොද නෝනා මහත්වරු වගේ ඉදගෙන කරන්න තරම් රැකියාවක් ලැබෙන්නේ නෑ කියලා. කොච්චර උගත් උනත් ඒක මේ වගේ රටකට වලංගු නම් නෑ.. 

ඉතිං මේ පුංචි සිත්තරාවිට ලැබුනේ Baby Sitting Job එකක්. අවුරුදු 6ක පුංචි සුරංගනාවියන් දෙන්නෙක් වගේ නිවුන්නු පැටව් දෙන්නෙක්. දැක්කම නම් හරී ආදරේ හිතෙනවා.Baby Sitting උනාට ගෙදර වැඩත් ඒ එක්කම මම කරන්න ඕනා. ඒක කරන්නේත් මම ඒ ගෙදර නැවතිලා.ගෙදර යන්න වෙන්නේ සතියට දවස් දෙකයි..:(.. ඉතිං ඔය ඔක්කෝටම මූණ දෙන්න බලාගෙන මම ගියා නොවෑ මේ ජොබ් එකට.. ගියාමයි තේරුනේ නීති මාලාවක් තියෙන ගෙදරකටයි මං ඇවිත් තියෙන්නේ කියලා. උදේ 10ට වැඩ පටන් ගත්ත මම ඉවර කලේ රෑ 10ට. ඒකත් එක දිගට හිටගෙනම වැඩ. මොකද එදා ළමයි නෑ ගෙදර. මම වැඩ කලා නෙමේ මගෙන් මරව මරව වැඩ ගත්තා.රස්සාවක් ඕනම කමට කරන්න ගියා මිසක් නැත් නම් පැත්තකවත් යන්නේ නෑ.(හැමදාම දෙමාපියට බරක් වෙන්නත් බැහැනේ සිත්තරාවිත් දැන් යමක් කමක් තේරෙන ලොකු ළමයෙක්නේ දැන්)  

ඔක්කෝමත් හොදයි දවල්ට කැම එක දුන්නා ප්ලාස්ටික් පිඟානක(කැම කාලා ඉවතලන )මට නම් ඒ වෙලේ ගෙදර මතක් උනා. කවදාවත් එහෙම පිඟානක අපේ අම්මා මට කෑම දුන්නේ නෑ නේද කියලා ඒ වෙලාවේ නම් මට හිතුනා.ඒ වගේම මගේ පාවිච්චියට වෙනම හැඳි, ගෑරුප්පු, පිහි දීලා මට කිව්වා නොවෑ ඒවා වෙනමම තැනකින් තියන්න එයාලගේ ඒවා ලඟින් තියන්න එපා කියලා. ඊට පස්සේ වෙනමම තැනකට අරන් ගිහින් කන්න කියලා කෑම පිඟාන දුන්නා ඇත්තමයි මට නම් ඒ වෙලාවේ හිතේ ඇති වුන දුකට අඬා ගන්න බැරිව උන්නේ."ඇයි මගෙන් බෝ වෙන ලෙඩ තියෙනවාද.." කියලා අහන්න හිතුනත් කමක් නෑ කියලා උන්නා.මොනවා කරන්නද මේ රටේ රස්සාවක් නොකර බැරි කමට ඉවසගෙන උන්නා.උදේ ඉඳන් රෙදි කන්දක් හෝදනවා,වෙලානවා,මදිනවා. මට නම් මේක එපා වෙලා උන්නේ.දවසේම හිටන් ඉඳලා කකුල් දෙකක් නෑ වගේ.තවත් හිටන් ඉන්න බැරිම තැන මම කිව්වා."මම ටිකකට විවේක ගන්නද" කියලා. Break එකක් නම් දුන්නා විනාඩි 10කට. මෙහෙම උදේ ඉඳලා වැඩ කරලා කරලා මට නම් දැන් හොඳටම මහන්සි. රෑ කෑම වෙලාවත් ආවා. ඒකත් දවල් කෑම වේල වගේම තමා.ඔක්කෝම ඉවර උනාම මට කියනවා උදේ 6ට වැඩ පටන් ගන්නලු ඉවර වෙන වෙලාවක් කියන්න බැහැලු. මට නම් ඒ වෙලේ අහන්න හිතුනා "මම රොබෝ කෙනෙක්ද කියලාත්".. තවත් මෙහෙම හිතේ සතුටක් නැතිව වැඩ කරන්න බැරි නිසා මම ගෙදරට අයට කථා කරලා කිව්වා මම මොකද කරන්නේ කියලා ගත් කටම කිව්වේ හෙට උදේම ගෙදර එන්න කියලා. ඒකත් මට ලොකු හයියක් උනා.

කොහොම හරි උදේම ඒ මනුස්සයත් එක්ක කටත් පොඩ්ඩක් ගහලා රස්සාව දාලා ආවා නොවෑ. හැබැයි මට ඒ ගෙදර කට්ටියට එක දෙයක් කියලා එන්න බැරි උනා "අපි මේ වගේ රටකට ආවාට හිඟන්නෝ නොවේ පිනට කෑම ටිකක් ඉල්ලන් එන මනුස්සයටවත් අපි මේ වගේ කෑම පිඟානක් දීලා නෑ දෙන එක පිළිවෙලට අපි දෙනවා" අම්මා මතක් කරලා කියන්න කියපු මේ වචන ටික මට කියන්න අමතක උනානේ.