ආදරයේ හිරකාරියකගේ අදුරු මතකය..

ඒ අතීතය මතක් වෙද්දිත් නම් හිතත් ගතත් දෙකම බයෙන් වෙව්ලා යනවා. කෙල්ලෙක් කොල්ලෙක්ට ආදරේ කරන්නේ මුළු ආත්මයෙන්මය. ඒත් සමහර කොල්ලන්ට ඒක තේරුම්ගන්නට බැරි ඇයිද කියන්නට නම් මට තේරෙන්නේ නෑ. මේ වෙනකම් නම් හිතන් උන්නේ මේ වගේ ඛේදවාචකයකට මුහුන දුන්නේ මං විතරයි කියලා ඒත් එහෙම නෙවේ කියලා හිතුනේ ඔච්චර දරුණු නොවුනා නම් උඹ මට හොඳ තාත්තෙක්..හිරු හිමාවි අක්කාගේ පෝස්ටුව කියෙව්වහමයි. ඒක කියවද්දි නම් හිරු අක්කගේ වේදනාව,දුක,කෝපය මට හොදට තේරුනා. මොකද ඒ අත්දැකීම මමත් ඒ විදියටම විදපු කෙනෙක් නිසා.

ආදරය ආත්මය කරගෙන ආදරයට ආදරය කරපු කෙනෙක් මේ සිත්තරාවිත්. ඒත් ඒ ආදරයම මාව මැරුවේ ආදරය එපා කරවලා. ආදරයක්, මනුස්සකමක් නොදන්න කෙනෙක්ට ආදරය කරන්න ගියාම මෙහෙම වෙනවායි කියලා තමා මගේ යාළුවෝ ඉස්සර මට කිව්වේ. ඒත් කරුමෙකට හිරුහිමාවී අක්කා වගේ හිතෙට දැනෙන දේ කියන්න තරම්  ශක්තියක් නැති කමටදෝ කොහෙද හිරකාරියකටත් වඩා මට ඔහුගේ ලෝකේ සිර වෙන්න සිද්ද උනේ.

වියදමට අම්මා දෙන සල්ලි ටික එකතු කරලා නුඹට උවමනා දේවල් ගන්න, බඩගින්න නිවාගන්න අම්ම හදලා දෙන බත් එක නුඹට දීලා මං බඩගින්නේ උන්න වාර ගනන අනන්තයි.ඒත්... ''උඹ කෑවද..?'' කියලා අහන්න තරම්වත් මනුස්ස හිතක් නුඹට නැතිවීම ගැන මට නම් පුදුමයි. ඉස්සර අම්මා, තාත්තා අරන් දෙන ලස්සන මල් ගවුම් ඇදලා යන්නේ ගවුමේ හැඩ පෙන්න විතරක් නෙමේ ඒක ඇන්දහම මමත් කොච්චර හැඩද කියලා පෙන්නන්නයි.ඒක මගේ විතරක් නෙමේ හැම කෙල්ලෙක්ගෙම පුරුද්දක්. ඒත් නුඹට ආලය කර දිනේ පටන් හැඩට,ලස්සනට ඇදුමක් අදින්න මටත් අමතක උනා නුඹේ ඔය නීති පොත නිසා.යන එන මග තොටදී පිරිමි බැලමක් වැටුනත් අපහාස වචන වලින් මා පුරවපු හැටි අමතක වී නොවේ මට. නුඹ ඉන්න මගතොට මා යන්නේ රාක්ශයෙකුට බය සාවියක් මෙනි, නුඹ ඉදිරිපිට හයියෙන් හුස්මක් ගත් දිනයක්වත් මට මතක නැත ඒ තරමට මම නුඹට බිය උනෙමි. එක දවසක් නෙමේ දවස් ගනනාවක් නුඹේ මේ අපහාස කරදර ඉවසගන්න බැරිව මරලතෝනි දිදී හැඩූ වාර ගනන අනන්තයි.  නුඹේ මේ කුරිරු දඩුවම් දිහා බලන් ඉන්න බැරිව මට මගේ හොදම යාළුවෝත් ලගම නෑයිනුත් නැති උනා නුඹට අමතකද..?

 හිසේ කෙස් ගානට පිරිමි යහළුවන් මට උන්නා. උනුත් මමත් උන්නේ එක බඩ වැල කඩන් ආපු සහෝදරයන් වගේ. ඒත් ඒ යාළුකම් වලට නුඹ දුන් නම් මතකද..? ''ආදරයක් යාළුකමක් නාදුනන අමනුස්සයෙක් නුඹ නම්'' කියා කියන්නට සියවරක් මේ දිව නැමුනා ඒත් මොන හිරිහැරය කලත් නුඹ වෙනුවෙන් උපන්න ආදරයක් මේ හිතේ තිබුනා. ඒ ආදරයට ගරු කරලා මම කටවහන් උන්නා. මගේ ඒ නිහැඩියාවෙන් නුඹ ප්‍රොයෝජන ගන්න හැදුවා. නුඹට මතකද මුල් වරට මගේ කම්මුල රතුවෙන්න දෙතොලින් ලේ පනින්න නුඹ මට අත උස්සපු දවස. සත්තයි එදා නම් මට පිරිමි ජාතියම එපා කලා නුඹ.ඒත් අද මම සතුටු වෙනවා නුඹ එදාම මට නුඹේ ඇත්ත ස්වරූපය පෙන්නු එකට එහෙම නොවුනා නම්.. මම අදටත් නුඹේ කකුල් දෙක ලග වැටිලා හොටු පෙර පෙර හඩන වැලහීන්නියක් වෙලා.


මට පෙර නුඹට ආලය කල උන් මුළදිම නුඹේ හපන්කම් දැනගෙන නුඹෙන් වෙන් උනා. අසරණ මං වෙනුවෙන් උන් හූල්ලනවා මට මතකයි. නුඹේ හිරිහැර ඉවසගන්න බැරිව මමත් උන් වගේම නුඹේ ලෝකයෙන් සදහටම සමු ගත්තා. ඒ වගේම  මම අද දුක් වෙනවා ඒ නුඹ ගැන නම් නෙමේ නුඹේ ඔය බෝගම්බර වලව්වේ කුමාරිහමි වෙන හිරකාරි ගැන. නුඹෙන් ආදරයක් නොලැබුනා නොවේ.. ලැබුනා.. ඒත් ඊට වඩා හිරගෙදරක සැලකිලි ලැබුනා. කිසිම කෙල්ලෙක් කැමති නෑ මේ වගේ ආදරයකට ඒක නුඹට නොතේරුනාට තේරුම්ගන්න පුලුවන් තවත් සමහර පිරිමි ටිකක් ඉන්න එකට මම හදවතින්ම සතුටු වෙනවා. හිරකාරියෙක් වගේ තියාගෙන ආදරේ කරන එක නෙමේ වටින්න. ඒ කෙල්ලට, අදහස් වලට ගරු කරන්න.  කෙල්ලෙක් බලාපොරොත්තු වෙන ආදරය තියෙන්නේ එතනයි..


(හිතේ තිබුන ආවේගෙට, දුකට ලියපුවා කවදාවත් මේ වගේ පිරිමියෙක් නම් වෙන්න එපා)